4. Współżycie pszczół i Varroa destructor

Pierwotny żywiciel ­V. destructor, jakim była pszczoła wschodnia (Apis cerana) w czasie tysięcy lat ewolucji wykształciła mechanizmy obronne umożliwiające normalne życie rodziny pszczelej, mimo toczącego się w niej zarażenia pasożytem.

fot. 12019, Pixabay

• warunki do namnażania pasożyta są wyłącznie w czerwiu trutowym,
• pszczoły mają bardzo silny instynkt czyszczący i usuwają pasożyty z czerwiu jak i pszczół (robotnice A. cerana usuwają do 98% samic pasożyta w ciągu kilku minut),
• nieodsklepianiu silnie zarażonych komórek z czerwiem trutowym (osłabione trutnie nie potrafią wyjść z komórki i są „grzebane” pod zasklepami razem z pasożytami) mechanizm zmniejsza poziom inwazji Varroa o około ¼.

Jest to jednak ściśle związane z klimatem i jego wpływem na płodność (o czym wspomniano wcześniej). Przykładem jest populacja pszczoły włoskiej z brazylijskiej wyspy Fernando de Noronha, gdzie rodziny tej pszczoły przeżyły bez leczenia ponad 25 lat [De Jong and Soares, 1997].

Jednak przeniesienie matek tych pszczół do rodzin na teren Europy nie spowodowało, że rodziny te były oporne na pasożyta. Ale nawet w klimacie chłodnym mechanizmy tolerancji na zarażenie przez Varroa może się pojawić, czego przykładem jest znaczna oporność pszczół z dalekowschodniego Kraju Nadmorskiego [De Guzman i in. 2007, 2008].

Występowanie wspomnianej oporności nie jest cechą trwałą i wymaga odpowiedniego kojarzenia rodzicielskiego i utrzymywania rodzin w czystości rasy.

K2 - Pokonaj warrozę. Wyd. III uaktualnione - sprawdź dostępność książki w sklepie Pasieki