Pracowita emerytura
W Polsce profesor akademicki ustawowo przechodzi na emeryturę z chwilą ukończenia 70 lat. Zachowuje tytuł opatrzony dodatkiem „emeritus”, prawo czynnego udziału w odpowiedniej Radzie Wydziału i tradycyjnie swój gabinet w instytucji, w której ostatnio pracował.
Różni profesorowie postępują wtedy rozmaicie. Niektórzy rzeczywiście tylko odpoczywają, inni mają nareszcie czas na pielęgnowanie jakiegoś hobby, względnie na różne prace w domu, na działce czy w ogródku. Jeszcze inni interesują się nadal swoją dziedziną wiedzy, ale w sposób bierny, śledząc literaturę i postępy swoich wychowanków. Całkiem inną postawę przyjął prof. dr hab. Jerzy Woyke, wieloletni kierownik Zakładu Pszczelnictwa SGGW, który z dniem 1 października 1996 roku przeszedł na emeryturę. Od tego czasu minęło już ponad 10 lat.
I co się zmieniło? Profesora nie obowiązują już żadne nudne prace administracyjne i organizacyjne ani praca dydaktyczna. Nie ma do dyspozycji ani asystentów, ani techników, ale intensywnie, tak jak dawniej, prowadzi badania i pracuje naukowo. Często, choć obecnie już nie codziennie, przychodzi wcześnie rano do Zakładu, nieraz jako pierwszy, a gdy zostaje w domu, to także prawie cały czas spędza przy komputerze, pracując.
Pisze oryginalne prace naukowe, artykuły popularne, najrozmaitsze recenzje, przygotowuje wykłady itp. W Zakładzie niejednokrotnie konsultuje ze swoim następcą sprawy organizacyjne i dydaktyczne. Prowadzi badania za granicą, jeździ po kraju.
Każdy człowiek ma jakieś powiedzonka, z których jest znany. Profesor Woyke bardzo często ze zniecierpliwieniem powtarza: „Nie mam czasu!”
W ciągu tych 10 lat profesor wyjeżdżał 21 razy za granicę. Celem ośmiu z tych wyjazdów był udział w naukowych kongresach i sympozjach pszczelarskich. Profesor uczestniczył w XXXV Kongresie Apimondii w Antwerpii 1997 i w XXXVIII w Lubljanie 2003 oraz w pięciu kolejnych sympozjach Azjatyckiego Towarzystwa Naukowego (Asian Apicultural Association) – III w 1996 roku w Hanoi (Wietnam), IV w 1998 roku w Katmandu (Nepal), V w 2000 roku w Chiang Mai (Tailandia), VI w 2002 roku w Bangalore (Indie) i wreszcie VII w 2004 roku w Los Baňos (Filipiny). Brał też udział w Europejskiej Konferencji pszczelarskiej w Balatonlelle (Węgry) w 2002 roku. Był współorganizatorem kilku z wyżej wymienionych konferencji, a ostatnio był organizatorem sesji na temat wychowu matek pszczelich na sympozjum pszczelarskim w Finlandii, które odbyło się w czerwcu 2007 roku.
Aż sześć z wymienionych wyżej wyjazdów przedłużał do kilku tygodni, a nawet miesięcy na badania nad pszczołą azjatycką. Trzykrotnie też wyjeżdżał do różnych krajów azjatyckich w celu prowadzenia badań. Łącznie w czasie trzech wyjazdów do Nepalu spędził tam siedem miesięcy i to o różnych porach roku. W czasie dwóch wyjazdów do Indii przebywał tam przez dwa miesiące, a na Filipinach dwa i pół tygodnia.
Koszty tych wyjazdów profesor ponosi z własnej kieszeni, gdyż niestety przepisy nie przewidują dotacji na podróże badawcze emerytowanych profesorów.
Cztery wyjazdy zagraniczne profesor odbył na zaproszenie różnych stowarzyszeń pszczelarskich w celu prowadzenia wykładów lub nawet dłuższych kursów. Były to Iran i Peru w 2002 roku oraz Dania i Korea Południowa w 2003. Poza kursami wygłosił za granicą około 30 wykładów, posługując się językami angielskim lub hiszpańskim.
Tylko sześć wyjazdów zagranicznych miało charakter wypoczynkowo-turystyczny. Ale i podczas niektórych z nich profesor nawiązywał kontakty z miejscowymi pszczelarzami i zwiedzał ich pasieki (Malta 2000, Gran Canaria 2001).
W latach 1997-2006 profesor Woyke opublikował 71 oryginalnych prac lub komunikatów naukowych, w tym 52 w czasopismach zagranicznych. W 36 z nich podaje wyniki badań, prowadzonych w wymienionych wyżej krajach azjatyckich.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Prof. dr hab. Halina Woyke
zdjęcia wykonali J. Wilde i J. Woyke
