Uproszczona gospodarka w ulach korpusowych o niskiej ramce

Ule wielokorpusowe są powszechnie wykorzystywane na świecie w dużych pasiekach towarowych liczących kilkaset rodzin pszczelich. Ich ogromna popularność wynika z wielu zalet. Najważniejszą z nich jest możliwość zmechanizowania procesu odbioru miodu. Zastosowanie poziomej kraty odgrodowej przyczynia się do wyraźnego podziału ula na gniazdo i miodnię.

Szeroko-niskie ramki pozwalają na użycie bardzo wydajnych miodarek promienistych. Konstrukcja ula wielokorpusowego jest zgodna z naturalną skłonnością pszczół do poziomego dzielenia gniazda. W naturalnych warunkach pszczoły zasiedlały przeważnie dziuple drzew, które miały kształt wąsko-wysoki. Pszczoły budują swoje gniazdo tak, że nad czerwiem składają pierzgę, a na samej górze miód. Ule wielokorpusowe uwzględniają tę cechę pszczół.

fot. © Roman Dudzik

Operowanie całymi korpusami, a nie pojedynczymi ramkami zmniejsza nakłady pracy na obsługę jednej rodziny. Stosując ule wielokorpusowe nie musimy posiadać transportówek na ramki, ponieważ tę funkcję spełniają korpusy. W naszych warunkach klimatycznych, aby utrzymać się z pszczelarstwa trzeba mieć ok. 200 rodzin pszczelich i prowadzić gospodarkę wędrowną, czyli przewozić pszczoły na intensywne pożytki. Ule przeznaczone do przewozu powinny być lekkie oraz mieć małą kubaturę, co ułatwia załadunek i transport. Ule wielokorpusowe spełniają powyższe warunki. Pomimo tego, że posiadają małą kubaturę, nie są nigdy za małe, można zawsze dostawić dodatkowy korpus i zwiększyć ich pojemność. Ule wielokorpusowe są ulami rozbieralnymi, tzn. oddzielnie buduje się korpusy, dennicę i daszek. Ma to takie zalety, że łatwo jest wymieniać poszczególne części, co z kolei ułatwia:

• usuwanie wiosną osypu poprzez wymianę dennic;

• podział oraz łączenie rodzin pszczelich;

• stosowanie dodatkowego wyposażenia np. dennicowe poławiacze obnóży pyłkowych.

Jedną z niewielu wad uli wielokorpusowych jest ogromna ilość ramek, z jaką mamy do czynienia. W skład jednego ula może ich wchodzić nawet 60 sztuk. Stosowanie ramek w ulu może powodować pewne problemy, jednakże obecnie trudno sobie wyobrazić nowoczesną gospodarkę pasieczną bez nich. Wynalazek ten miał ogromny wpływ na rozwój pszczelarstwa. Mówi się, że ramka uruchomiła plastry w ulu i pozwoliła zajrzeć do środka gniazda. Można było odwirowywać miód z plastrów bez konieczności ich niszczenia. Ramki umożliwiają przeglądy gniazd, a przez to dokładną ocenę stanu rodziny (choroby), brakowanie plastrów, dodawanie węzy, robienie odkładów, wyszukiwanie matek, łączenie rodzin itp. Złe strony stosowania ramek są takie, że tracimy dużo czasu na przegląd gniazda. Ponosimy nakłady na zrobienie ramek, zadrutowanie, wprawienie węzy, wycinanie woszczyny, czyszczenie itp. Obecność elementów drewnianych w gnieździe nie sprzyja dobrej zimowli. Wykorzystywanie ciemnych plastrów gniazdowych do magazynowania miodu pogarsza jego jakość (bakterie i wirusy, pozostałości leków).

Ule wielokorpusowe o niskich korpusach pozwalają na zastosowanie w części gniazdowej snóz (dwie listewki, między którymi umieszcza się węzę i zbija małymi gwoździkami).  Stosując snozy nie ponosimy nakładów na robienie ramek, nie tracimy czasu na drutowanie, wprawianie węzy, wycinanie woszczyny, czyszczenie itp. Zimowla pszczół na snozach przebiega korzystniej, ponieważ nie ma pustych przestrzeni międzykorpusowych,  które są charakterystyczne dla uli ramowych. Użycie snóz wymaga jednak dużego doświadczenia i zdolności oceny stanu rodziny bez konieczności wyjmowania plasterków. Mniejsze nakłady pracy przy tego typu gospodarce pasiecznej mają szczególne znaczenie w przypadku prowadzenia dużych pasiek.  Plastry w korpusach snozowych są niskie (ok. 14 cm), dlatego nie istnieje niebezpieczeństwo ich obrywania się nawet podczas przewozu uli. Zabezpieczeniem przed przesuwaniem i obrywaniem się plastrów jest również to, że są one poprzyczepiane mostkami woskowymi do ścian korpusu. Gniazdo składa się z dwóch części, ponieważ jest to najmniejsza ilość elementów potrzebnych do zrobienia odkładu, wymiany plastrów po zimowli, czy łączenia rodzin przy założeniu, że operujemy całymi korpusami. Możliwość przemieszczania w całości połowy gniazda znacznie przyśpiesza wszelkie prace w pasiece. Korpusy gniazdowe nie posiadają felców, łączone są na styk, co ułatwia ich rozdzielanie. Na miodnię wykorzystywane są trzy korpusy systemu 1/2 Dadanta z ramkami z węzą wprawioną tradycyjną metodą. Po odbudowaniu i częściowym zaczerwieniu ramki te później wykorzystywane są wyłącznie jako magazyny miodowe. Ich żywotność jest bardzo długa, nawet kilkanaście lat. W każdym korpusie używanym jako miodnia jest 9 ramek.

Dzięki minimalizacji kosztów związanych z obsługa pasieki oraz osiąganiu wysokich zbiorów wyprodukowanie 1 kg miodu jest dużo tańsze przy tradycyjnych metodach gospodarki pasiecznej.

mgr inż. Henryk Skowron

Zamów prenumeratę czasopisma "Pasieka"