Jaki ul wybrać?

Ul jest to pomieszczenie dla rodziny pszczelej. Ma ją chronić przed czynnikami zewnętrznymi i zapewniać właściwe warunki do życia. Pszczelarzowi ma umożliwiać kierowanie rozwojem pszczelej rodziny i wykonywanie wszystkich z tym związanych zabiegów. Musi też pozwalać na łatwe pozyskiwanie pszczelich produktów.

fot.© Michał Piątek

Każdy ul to sześcienna skrzynka składająca się z tych samych elementów. Jest to dno, zwane dennicą, korpus gniazdowy, nadstawki, powałka i daszek (rys. 1.). W korpusie gniazdowym przebywają pszczoły z matką pszczelą i jest wychowywany czerw.

W nadstawce (może ich być kilka) pszczoły gromadzą miód. Powałka zakrywa pszczele gniazdo od góry, a daszek chroni całość przed deszczem. Ule są budowane z drewna, utwardzonego styropianu, poliuretanu, a rzadziej ze słomy, trzciny lub sitowia.

Ze względu na ułożenie gniazda ule dzielimy na stojaki, leżaki i ule kombinowane. Stojak to ul kilkukondygnacyjny (korpusowy). Matka pszczela z czerwiem i pszczołami znajduje się w najniższej kondygnacji, a wyższe piętra służą do gromadzenia miodu.

Pojemność ula się zwiększa dostawiając kolejne kondygnacje. Ul leżak to taki, w którym plastry są umieszczone tylko na jednym poziomie i pojemność gniazda zwiększa się dostawiając z boku kolejne ramki. W ulu kombinowanym kubaturę gniazda możemy powiększyć dostawiając ramki w poziomie, na ogół maksymalnie do kilkunastu, a oprócz tego można dostawić nadstawkę, w której pszczoły będą gromadzić tylko miód.

Górna beleczka każdej z ramek jest dłuższa o 3 cm, po 1,5 cm w każdą stronę. Są to tak zwane „wąsy”, na których ramka wisi we wręgach wyfrezowanych w górnej krawędzi każdej kondygnacji ula (fot. 2.).

Ule wielkopolskie to najczęściej stojaki, ale spotyka się też leżaki i konstrukcje kombinowane na tę ramkę. Podobnie jest z ulem Dadanta. Natomiast ule warszawskie to najczęściej ule leżaki lub kombinowane. Na rynku uli warszawskich coraz większą popularność zdobywa 12-ramkowy ul warszawski z 2 lub 3 nadstawkami na 12 wielkopolskich ramek nadstawkowych.

Ule Ostrowskiej i Apipol to wielokorpusowe stojaki.

W drugiej połowie lata liczebność rodziny pszczelej zmniejsza się i nadstawkę należy zabrać, a pszczoły przygotować do zimy w części gniazdowej.

Najbardziej wygodny dla pszczelarza jest ul wykonany z utwardzonego styropianu. Ul taki jest lekki i posiada mniejsze gabaryty zewnętrzne od uli zbudowanych z innych materiałów. Pszczołom zapewnia doskonałe warunki bytowe, ponieważ jest bardzo ciepły.

Dodatkowe wyposażenie ula stanowi podkarmiaczka, w której podaje się pszczołom pokarmy płynne. Podkarmiaczki mogą być boczne lub górne. Podkarmiaczka boczna jest zawieszana w ulu tak jak ramka. To niewielka skrzynka, do której wlewa się syrop.

Pszczoły wchodzą do podkarmiaczki przez boczny otwór, pobierają syrop i przenoszą go do plastrów. Podkarmiaczka górna to naczynie o różnej pojemności, umieszczane nad powałką ula. Pszczoły przedostają się do takiej podkarmiaczki przez otwór w powałce i pobierają syrop.

Jest tak skonstruowana, by pszczoły się w niej nie topiły.

Fot. 2. Górna beleczka każdej ramki jest dłuższa - są to tak zwane „wąsy”, na których ramka wisi we wręgach wyfrezowanych w górnej krawędzi każdej kondygnacji ula.
fot.© Roman Dudzik

Fot. 3. Krata odgrodowa oddziela miodnię (korpus miodowy) od rodni (korpus gniazdowy).
fot.© Roman Dudzik

Fot. 5. Podkarmiaczka korpusowa styropianowa.

Sławomir Trzybiński
tel. 501-432-752
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.