Zajmuje duże połacie i tworzy zwarte łany, wypierając całkowicie rodzime gatunki i zmieniając skład flory. Jego kłącza przebijają asfalt, beton, rurociągi. Zwalczanie jest trudne i kosztowne, a do tego gatunek ten posiada niezwykłą zdolność do regeneracji.

Jego nasiona oraz drobne fragmenty roślin, z których może się rozwinąć, są łatwo roznoszone przez wodę, co pozwala na kolonizowanie nowych obszarów.

Rdestowiec sachaliński (Reynoutria sachalinensis (F. Schmidt) Nakai)*. Gatunek bardzo podobny do rdestowca japońskiego, tylko o większych sercowatych liściach. Równie niebezpieczny gatunek inwazyjny, istotnie wpływający na gatunki rodzime.

Tworzy zwarte płaty zajmujące duże powierzchnie. Bardzo ekspansywny i trudny w zwalczaniu.

Dorasta do 2-3 m wysokości. Jest rośliną jednoroczną, a więc predysponowaną do kolonizacji miejsc okresowo zaburzonych. Wytwarza duże ilości nasion, dzięki czemu szybko się rozprzestrzenia zajmując bardzo duże powierzchnie.

Okazy tego gatunku tworzą w dolinach rzecznych trudne do przebycia, wysokie zarośla. Szybko zasiedlają też odsłonięte odcinki brzegów, gdzie powoli wypierają inne rośliny i stanowią zagrożenie dla różnorodności gatunkowej.

Niecierpek często wkracza do zbiorowisk, które uznawane są za rzadkie i cenne w skali Europy (dyrektywa siedliskowa)(4). Znacząco konkuruje o zapylacze. W miarę ocieplania się klimatu robi się coraz bardziej ekspansywny.

Dzieje się tak dlatego, ponieważ są one bardzo wrażliwe na spadek liczebności rodzimych gatunków i nie są w stanie szybko przestawić się na oblatywanie innych roślin. Nawłoć kanadyjska zmienia również lokalne warunki siedliskowe poprzez modyfikację chemizmu gleby i przyśpieszanie akumulacji martwej materii organicznej.

Wpływa to na populację owadów będących wąskimi specjalistami siedliskowymi, takich jak np. wiele gatunków pszczół. Wiąże się z tym również niższa liczba gatunków ptaków łąkowych w porównaniu do łąk bez nawłoci. Nawłoć kanadyjska silnie konkuruje z roślinami rodzimymi.

Wykazuje działanie allelopatyczne. Produkuje dużą ilość łatwo rozsiewanych przez wiatr nasion, a także posiada bardzo rozbudowany system podziemnych kłączy, co sprawia, że szybko przyjmuje rolę dominanta w zbiorowiskach zielnych.

Ma zdolność zasiedlania zarówno siedlisk naturalnych, jak i synantropijnych, ponieważ jest gatunkiem, który doskonale się aklimatyzuje i szybko opanowuje nowe tereny. Posiada szeroki zakres tolerancji w odniesieniu do warunków środowiska, dlatego może zasiedlać nawet skrajnie ubogie w składniki pokarmowe tereny.

Ponadto jest rośliną bardzo odporną na suszę, mróz a nawet zalewanie. Tworząc zwarte, jednogatunkowe łany bardzo ujednolica krajobraz(6).

Nawłoć późna lub olbrzymia (Solidago gigantea Aiton). Gatunek niosący ze sobą podobne zagrożenia jak nawłoć kanadyjska. Występuje masowo na podobnych terenach, czyli obszarach porolnych, poprzemysłowych oraz różnego rodzaju nieużytkach.

Skutecznie konkuruje z gatunkami rodzimymi, wypierając je z naturalnych siedlisk. Wpisana jest na listy gatunków inwazyjnych w wielu krajach europejskich. Wykazuje działanie allelopatyczne i hamuje rozwój innych roślin. Ma doskonałą zdolność do aklimatyzacji oraz świetnie radzi sobie w trudnych warunkach środowiskowych.

Później, z uwagi na dobrą wartość pszczelarską, wysiewany był także przez pszczelarzy na wszelkiego rodzaju niewykorzystywanych skrawkach gruntu. Masowych upraw zaprzestano, gdy okazało się, że roślina ta stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego (zawiera furanokumarynę, która wywołuje oparzenia skóry, a także działa neurotoksycznie).

Po porzuceniu upraw gatunek ten zaczął samorzutnie rozprzestrzeniać się w wielu regionach Polski. Jest rośliną niezwykle ekspansywną i żywotną. Rośnie zwykle masowo, tworzy jednogatunkowe agregacje i zmienia skład dotychczasowych fitocenoz.

Tam gdzie występuje, bogactwo gatunkowe spada o ok. ⅔ w porównaniu do analogicznych siedlisk bez barszczu Sosnowskiego. Wykazuje silne oddziaływanie allelopatyczne na inne gatunki. Zatrzymuje 80% światła i występując na siedliskach otwartych, powoduje ustępowanie gatunków światłolubnych.

Masowo porasta brzegi wód i niekorzystnie oddziałuje na tamtejszą florę i faunę. Poza tym przyczynia się do zwiększenia erozji brzegów, ponieważ wypiera wzmacniające brzegi rośliny kłączowe.

Obecnie, żadnej z tych roślin nie można wprowadzać do środowiska przyrodniczego, a kilku z nich nie można nawet posiadać. Tymczasem pomimo zakazów prawnych niektóre z tych gatunków są uprawiane i rozpowszechniane drogą „z rąk do rąk”.

Wciąż zdarzają się spontaniczne „ucieczki” z miejsc uprawy do środowiska naturalnego, nierzadko rośliny te bywają przenoszone na siedliska naturalne przez dzikie zwierzęta czy nieświadomie przez ludzi. Wystarczy przyjrzeć się efektom rozprzestrzeniania najgroźniejszych gatunków, by uświadomić sobie, że „ciche przyzwalanie” na ich uprawę może okazać się dużym błędem i prowadzić do nieodwracalnych zmian w niektórych ekosystemach.

Wobec takiego problemu ważna jest edukacja społeczeństwa oraz zapobieganie działaniom mogącym skutkować dalszym niekontrolowanym rozprzestrzenieniem się któregoś z inwazyjnych gatunków obcych. W przypadku pszczelarstwa istnieje wiele wysoce miododajnych i lubianych przez pszczoły rodzimych gatunków roślin, które z powodzeniem można stosować zamiast niebezpiecznych przybyszów z innych krajów.

Dostępnych jest również szereg publikacji na temat możliwości zastąpienia stosowanych w pożytkach pszczelarskich inwazyjnych gatunków obcych rodzimymi gatunkami, równie wydajnymi. Są to np. prace Zaborskiego Parku Krajobrazowego, autorstwa pani Justyny Rymon Lipińskiej: „Zamień nawłocie na malwy przy płocie - gatunki inwazyjne w ogrodzie” i „Tradycyjne ogrody przyjazne naturze i krajobrazom” oraz publikacje dra hab.