Sprzedaż bezpośrednia miodu – prawdy i mity, cz. 1.

Sprzedaż bezpośrednia charakteryzuje się tym, że producent na własny koszt i na własne ryzyko dociera do użytkowników finalnych, nawiązując z nimi kontakty handlowe w bezpośrednich relacjach, a także pośrednio poprzez przesyłki pocztowe, telemarketing, sprzedaż za pośrednictwem telewizji, Internetu, oraz prowadzi sprzedaż we własnych sklepach.

fot.© Krzysztof Kasperek

Zalety sprzedaży bezpośredniej:

1. Pozwala na pełną kontrolę producenta nad zbytem wytworzonych produktów, cenami, poziomem usług świadczonych nabywcom finalnym;
2. Jest to szybki, bezpośredni, niezakłócony, dwukierunkowy przepływ informacji rynkowych między producentem a jego klientami;
3. Skrócenie czasu przepływu produktów od producentów do użytkowników finalnych;
4. Najczęściej natychmiastowy przepływ płatności za zakupione produkty;
5. Otrzymanie przez producenta pełnego zysku z tytułu sprzedaży produktów;
6. Możliwość nawiązywania trwałych więzi między producentem a użytkownikiem finalnym i wykształcenie grupy lojalnych klientów;
7. Producent ma ułatwioną drogę do kreowania marki produktu i gospodarstwa pasiecznego.

Ale sprzedaż bezpośrednia nie jest pozbawiona bardzo poważnych wad, z których najważniejsze to:

Brak decyzji PLW oznacza narażanie się pszczelarza prowadzącego sprzedaż bezpośrednią miodu i innych produktów pszczelarskich na kary przewidziane polskim prawem, aż do nakazu zaprzestania takiej działalności włącznie. Wydaje się, że dla tych pszczelarzy taka niekorzystna sytuacja wynika z wielu mitycznych wręcz opowieści krążących wśród nich na temat wymagań stawianych przez PLW i ostrych konsekwencji w razie wykrycia jakichś uchybień w stosunku do wymagań stawianych przez ustawodawcę.

Autor artykułu, oniżej podejmuje próbę rozprawienia się z tymi uprzedzeniami i pragnie zachęcić wszystkich pszczelarzy prowadzących sprzedaż bezpośrednią do zgłoszenia swojej działalności do powiatowego lekarza weterynarii.

Podstawowe akty prawne dotyczące sprzedaży bezpośredniej

1. Ustawa z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pszczelarskich pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. 2006 nr 17, poz. 127 z późn. zm.);
2. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej (Dz.U. 2007 nr 5, poz. 38).

Powyższe dwa dokumenty są podstawą do prowadzenia sprzedaży bezpośredniej przez producentów w sektorze rolno-spożywczym i każdy pszczelarz, który prowadzi taką sprzedaż, powinien te dwa akty prawne zawsze mieć pod ręką. W tym miejscu należy przywołać fragment bezpośrednio dotyczący miodu, wyjęty z powyższego rozporządzenia:

Ustawodawca nakłada na producenta obowiązek starannego oznakowywania opakowań jednostkowych. Do oznakowywania opakowań na miód, różnych wzorów etykiet mamy tak dużo, iż Autor artykułu zwróci uwagę tylko na jedną sprawę. Na etykietach zostawiane jest zawsze miejsce na pieczątkę pszczelarza. Obok nazwy producenta, kontaktowego numeru telefonu, adresu, powinna ona zawierać weterynaryjny numer identyfikacyjny wyjęty z decyzji powiatowego lekarza weterynarii.

Warunki uzyskania decyzji lekarza powiatowego weterynarii na sprzedaż bezpośrednią

fot.© Krzysztof Kasperek

Na ten temat szczególnie dużo narosło mitów w środowiskach pszczelarzy. Ważne jest jedno spostrzeżenie. Otóż, przywołana ustawa i na jej podstawie wydane rozporządzenie muszą posiadać duży stopień ogólności, tak aby, „pasowały” te dokumenty do wszystkich rodzajów produktów żywnościowych, w tej liczbie również do produktów pszczelarskich.

W związku z powyższym w odpowiednich paragrafach czytamy o „zakładzie przetwórczym”, „projekcie technologicznym zakładu” itp., co budzi u pszczelarzy poważne zakłopotanie, bo np. jest tak: Mam jedno pomieszczenie 5 m × 4 m, które owszem jest schludne, czyste, ale przecież nie jest to zakład przetwórczy?

Jednak wczytując się w powyższe dokumenty należy stwierdzić, że jest! Aby odpowiedzieć na to pytanie należy najpierw omówić, jakie są wymagania pod względem higieniczno-sanitarnym. Nasze pomieszczenia powinny spełniać następujące warunki:

Nie oznacza to, że im mniejsza skala produkcji, tym te wymagania są łagodniejsze. Wręcz przeciwnie. Znacznie trudniej jest w jednym pomieszczeniu utrzymać reżim sanitarny, tak aby część czysta nie „kłóciła się” z częścią brudną (ramki i sprzęt pszczelarski) pomieszczenia. Cdn.

Dr inż. Maciej Winiarski

Zamów prenumeratę czasopisma "Pasieka"