Podkarmianie rodzin pszczelich cukrem pudrem
W każdym sezonie produkcyjnym mogą występować groźne dla rodzin pszczelich przerwy pożytkowe. Groźne, bo wywołujące w nich szereg niekorzystnych skutków, takich jak drastyczne ograniczenie wychowu czerwiu, obniżenie odporności pszczół robotnic na różne szkodliwe czynniki (bakterie, wirusy, podtrucia), a w skrajnych przypadkach prowadzące do całkowitego osypania się rodzin z głodu.
f o t . © R o b e r t K u c z a r a
W poszczególnych latach i regionach kraju przerwy pożytkowe mogą wystąpić w różnych terminach i nasileniu. Gdy trwają przez dłuższy czas, zawsze konieczne jest podkarmianie rodzin pokarmem węglowodanowym. Najczęściej podaje się wtedy pszczołom rzadki syrop cukrowy. Stwarza to jednak poważne zagrożenie dla jakości pozyskiwanego później miodu towarowego, a także zwiększa nakłady pracy w pasiece.
Po kilku latach badań prowadzonych w pasiece doświadczalnej Oddziału Pszczelnictwa ISiK w Puławach, a także po sprawdzeniu uzyskanych wyników w pasiekach produkcyjnych, zaproponowałam pszczelarzom praktykom nową technikę podkarmiania rodzin pszczelich podczas przerw pożytkowych.
Opisałam ją w ulotce wydanej w 1994 roku przez Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach – „Zastosowanie zbrylonego cukru pudru do podkarmiania rodzin pszczelich w okresie przerw pożytkowych”. Punktem wyjścia przy opracowaniu tej techniki było założenie, że podawany pokarm węglowodanowy powinien być wykorzystywany przez pszczoły wyłącznie na bieżące potrzeby rodziny. W żadnym natomiast przypadku nie powinien być składany w plastrach.
Jak wykazały wcześniejsze liczne obserwacje praktyków oraz wyniki ścisłych badań naukowych, cukier w formie stałej (kryształ lub kostki cukru) pobierany przez pszczoły spełnia ten warunek. Obie wymienione formy sacharozy mają jednakże ograniczone zastosowanie. Są bowiem pobierane jedynie przez silne rodziny produkcyjne.
Nie korzystają z nich rodziny słabe oraz odkłady. Dochodzi przy tym do strat części cukru, gdyż pewną jego ilość pszczoły usuwają z podkarmiaczki na zewnątrz ula, tak jak usuwają z gniazda śmieci. W prezentowanej metodzie do podkarmiania rodzin pszczelich zastosowałam cukier puder, który uległ zbryleniu.
Postępowano przy tym w następujący sposób: około 25 dag zbrylonego cukru pudru umieszczano w foliowym woreczku o wymiarach około 15 × 25 cm, który zamykano wężykiem o średnicy 1-2 cm. Taka średnica pozwala na swobodne przemieszczanie się pszczół. Równocześnie jest na tyle mała, że ogranicza wymianę powietrza miedzy gniazdem a podkarmiaczką z cukrem. Istotne jest, aby woreczek był szczelny i w znacznym stopniu wypełniony, tak by nie było w nim dużych pustych przestrzeni.
Chodzi o to by para wodna wydychana przez pszczoły pobierające cukier puder nie uchodziła z podkarmiaczki, ale była wchłaniana przez puder. W wyniku tego procesu następuje powolne, ale stałe jego nawilżanie. Podkarmiaczkę układa się na powałce, a koniec rurki, po skróceniu beleczki przekładkowej wprowadza do gniazda.
W przypadku stosowania ramek hoffmanowskich rurkę wprowadza się między matą a ostatnią ramką gniazda (lub korpusu).
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Janina Muszyńska
