Dlaczego ul warszawski?

DLACZEGO UL WARSZAWSKI?

Ul Warszawski to wciąż najbardziej rozpowszechniony typ ula w naszym kraju.

Według badań ankietowych których wyniki opublikowała „Pasieka”mw poprzednim numerze, na samym tylko Mazowszu ponad połowa pszczelarzy deklarowała posiadanie uli Warszawskich. Jeśli do tego dodać pasieki w ulach Warszawskich poszerzonych, to mamy pewność, że stanowiły one ponad połowę użytkowanych uli. Z dużym prawdopodobieństwem te szacunki możemy rozszerzyć na inne rejony naszego kraju i na całe polskie pszczelarstwo. Obecnie węza, beleczki ramkowe i inne akcesoria do uli Warszawskich nadal sprzedają się nieźle, co świadczy o dużym ich udziale w naszych pasiekach.

Ul Warszawski zwykły to konstrukcja czysto polska. Zbudowany został około 1870 roku przez Kazimierza Lewickiego (1847-1902), wielkiego miłośnika pszczół i propagatora wiedzy o nich. Wzorowany był na ulu innego pioniera polskiego pszczelarstwa nowoczesnego, ks. Jana Dolinowskiego (1815-1875). Ul zaproponowany przez Lewickiego miał ramkę wąsko-wysoką i był leżakiem beznadstawkowym, podzielonym „blachą odgrodową” na rodzinę i miodnię.

Pierwotne wymiary ramki Lewickiego wynosiły 24 x 40,8 cm. W wyniku ulepszania na początku ubiegłego wieku przez dwóch wielkich popularyzatorów pszczelarstwa, Stanisława Brzózkę (1874-1963) i Tadeusza Ciborowskiego (1885-1940) stał się on ulem nadstawkowym o wymiarach ramki gniazdowej 24 x 43,5 cm. W takiej formie użytkowany jest do dziś.

W południowo-wschodniej części Polski można spotkać ule „słowiańskie” o podobnej ramce 22,7 x 48 cm. Skonstruowane zostały w 1875 roku przez znakomitego polskiego pszczelarza i naukowca, prof. Teofila Ciesielskiego (1846 - -1916). Oryginalny ul słowiański był dostępny z boku, ponieważ jego konstruktor wzorował się na ulu snozowym Jana Dzierżona (1811- -1906), światowej sławy badacza pszczół i przyrody, odkrywcy zjawiska partenogenezy.

alt