Pszczelarstwo Nowej Zelandii w 2022 roku

Zdjęcie: Freepik

Nowa Zelandia osiągnęła znaczne sukcesy w rozwoju pszczelarstwa i wciąż umacnia pozycję na światowym rynku miodu.

Główne cechy pszczelarstwa Nowej Zelandii w 2021 i 2022 roku:

Źródła: Apiculture NZ, International Trade Center

Produkcja miodu w Nowej Zelandii jest stabilna i ostatnie 5 lat utrzymuje się na poziomie 21 tys. ton rocznie. Większość nowozelandzkich pszczelarzy to hobbyści, z których 79% ma nie więcej niż 10 rodzin pszczelich, ale kluczową rolę w produkcji miodu i innych produktów pszczelich grają pszczelarze profesjonalni.

Miód zajmuje ważne miejsce w narodowej kuchni Nowej Zelandii. Wartość wewnętrznego rynku miodu ocenia się na 41 mln. $ amerykańskich. Prognozuje się, że w przeciągu najbliższych 5 lat spożycie miodu w kraju będzie rosło o 1,6% rocznie. Najbardziej popularne gatunki lokalnego miodu to pochodzące z tęgosza mocnego czy rewarewy (są to endemity[1]), a także ze sprowadzonych do kraju z innych części świata roślin miododajnych: lawendy, rozmarynu, bazylii i cytrusów.

Czytaj także: Kierunek rozwoju pszczelarstwa USA

Od 2020 roku Nowa Zelandia zajmowała pierwsze miejsce na świecie pod względem wartości i 12 oraz 13 miejsce według ilości eksportowanego miodu. Wysoka jakość nowozelandzkiego miodu zapewnia jego stabilny popyt na światowym rynku. Ceny z reguły przewyższają te „standardowych” odmian. Szczególnie pożądany jest miód manuka. Popyt na tę patokę w samej Nowej Zelandii i za granicą znacznie zwiększył się z powodu pandemii koronawirusa.

W roku finansowym 2021/2022 cena eksportowa tony czystego miodu manuka wyniosła 53 200 $ amerykańskich, a miodu „z domieszką manuki” – 27 500 $ (dla porównania cena innych odmian miodów była na poziomie 18 800 $).

Nowozelandzki miód jest dostarczany do 50 państwa świata, z czego 80% jest eksportowane w opakowaniach detalicznych, a 20% w beczkach.

Sposób eksportu (opakowanie) nowozelandzkiego miodu w latach 2021/2022:

Dynamika eksportu nowozelandzkiego miodu:

Źródło: International Trade Center

Głównymi kupującymi nowozelandzki miód w sezonie 2021/2022 były: USA – 20%, Chiny – 18%, Australia – 14%, Wielka Brytania – 13% i Japonia – 9%.

Wkład pszczół miodnych w gospodarkę państwa (zapylenie owoców, warzyw, roślin pastewnych itd.) ocenia się na 3 mld $ amerykańskich. Dlatego władze Nowej Zelandii bardzo wspierają pszczelarstwo. Przejawia się to między innymi finansowaniem badań naukowych rozwijających branżę. Ministerstwo Przemysłu wydzieliło na ten cel 225 tys. $ nowozelandzkich, a sektor prywatny reprezentowany przez wiodące firmy miodowe (Comvita, Manuka Health and Honey Industry Trust) przeznaczył 160 tys. $. Program dofinansowania branży naukowej związanej z pszczelarstwem będzie realizowany w 2022 i 2023 r.

Czytaj także: Nowa Zelandia - kraj opłaca kursy pszczelarskie

Straty pszczół w Nowej Zelandii spowodowane chorobami, szkodnikami itd. są znacznie mniejsze niż w większości innych krajów, ale mają tendencje wzrostowe. W 2015 roku wynosiły 8,4%, a w 2021 roku – 13,6%.

Od 2015 roku Ministerstwo Przemysłu prowadzi monitoring śmierci rodzin pszczelich w czasie zimy w formie sondaży online. W 2021 roku w monitoringu brało udział 47% zarejestrowanych pszczelarzy, właścicieli 50% rodzin pszczelich. Najwyższe straty pszczół miały miejsce w centrum północy wyspy. Za główną przyczynę strat w rodzinach pszczelich naukowcy uznali warrozę.

Sukcesom nowozelandzkiego pszczelarstwa sprzyjało zjednoczenie w 2016 roku pszczelarzy w federację „Pszczelarstwo Nowej Zelandii” (Apiculture New Zealand – ANZ). W lipcu 2022 roku w mieście Christchurch miała miejsce kolejna konferencja ANZ, w której wzięło udział 750 przedstawicieli wszystkich sektorów branży. Dewizą konferencji było „Dzielimy się wiedzą, pomagamy sobie nawzajem w imię lepszej przyszłości”. Wybrano nowego przewodniczącego ANZ – Natana Gaia – specjalistę z dużym doświadczeniem pracy w gospodarstwie rolnym i w organach władzy ustawodawczej i wykonawczej (15 lat w parlamencie i 5 lat w ministerstwie Przemysłu).

[1] Endemit (definicja PWN): biol. organizmy, głównie rośliny lub zwierzęta, należące do różnych jednostek systematycznych (np. podgatunków, gatunków, rodzajów, rodzin, a nawet rzędów) zamieszkujące ograniczone, stosunkowo niewielkie terytorium i tylko dla niego właściwe; powstają zwykle wskutek izolacji geograficzne