Przez Nosema ceranae i Lotmaria passim pszczoły spożywają więcej pokarmu

Zdjęcie poglądowe. Fot. Freepik

Jednym z czynników, które mogą się przyczyniać do słabej kondycji pszczół miodnych, są pasożyty przewodu pokarmowego: Nosema ceranae i Lotmaria passim. Choć oba te organizmy są powszechnie spotykane u pszczół w Ameryce Północnej i Europie, to wciąż niewiele wiemy o ich wpływie na zdrowie pszczół na poziomie indywidualnym i całych rodzin.

Naukowcy postanowili przyjrzeć się bliżej temu zagadnieniu, badając wpływ pojedynczych i mieszanych infekcji tymi pasożytami na przeżywalność pszczół i ich reakcję na sacharozę w kontrolowanych warunkach. W badaniach wykorzystano lokalne szczepy pasożytów.

Okazało się, że N. ceranae jest znacznie groźniejszym przeciwnikiem niż L. passim. Pszczoły zainfekowane wyłącznie N. ceranae osiągały przeżywalność poniżej 50% osiem dni wcześniej niż te, które miały kontakt jedynie z L. passim, i o cztery dni wcześniej niż te, które były zainfekowane oboma pasożytami jednocześnie. To sugeruje, że N. ceranae wywołuje silniejszą infekcję i szybciej osłabia organizm pszczoły.

Pszczoły zainfekowane którymkolwiek z pasożytów, lub oboma naraz, wykazywały zwiększoną reakcję na sacharozę (cukier). Można to interpretować jako wzmożony głód i zwiększony stres energetyczny, wynikający z obecności pasożytów i walki z infekcją. Organizm pszczoły próbuje zrekompensować w ten sposób straty energii.

Zastanawiającym zjawiskiem okazała się reakcja pszczół na cukry (sacharozę) w zależności od rodzaju infekcji. Okazało się, że pszczoły zainfekowane L. passim wykazywały (liczbowo) wyższą reakcję na sacharozę niż te zakażone N. ceranae, mimo że L. passim jest generalnie uważany za mniej szkodliwego.

Można to interpretować w ten sposób, że pszczoły zakażone L. passim, odczuwając silniejszy głód, próbują kompensować negatywne skutki infekcji poprzez zwiększone spożycie pokarmu. Dłuższa żywotność tych pszczół, w połączeniu z wyższą reakcją na cukry, sugeruje, że są one w stanie skuteczniej radzić sobie z infekcją poprzez intensywniejsze pobieranie zasobów energetycznych. Podobne mechanizmy kompensacyjne obserwowano już u innych błonkówek w sytuacjach stresu wywołanego głodem lub infekcją.

Źródło: nature.com